Najviše su im zasmetali neautentični dijalozi, korišćenje modernih reči i takozvani dorćolski naglasak.

Salve nezadovoljstva bacile su u zasenak priču o glavnom junaku televizijskog spektakla Stefanu Nemanji, rodonačelniku loze Nemanjića i osnivaču srpske srednjovekovne države. 

Jedan od najznačajnijih vladara ujedno je i jedan od utemeljivača Srpske pravoslavne crkve koja ga slavi kao Svetog Simeona Mirotočivog. Vladika Nikolaj Velimirović je u knjizi "Život Sv. Save" slikovito opisao njegov lik i život:

"Ime Nemanja, iako biblijsko, nikada pre nije bilo upotrebljeno među hrišćanskim Srbima. Ovo ime je simbol čitave Nemanjine naporne vladavine, kao ujedinitelja nacije i graditelja nacionalne države. Kad je njegov biblijski imenjak Nemija, po dozvoli persijskog cara Artakserksa, obnavljao razorene zidove Jerusalima, naredio je majstorima da "jednom rukom rade, a u drugoj da drže mač", radi odbrane od neprijatelja koji su ih uznemiravali (Nem 4,17-18). Tako je i Nemanja morao da gradi i da brani u isto vreme, sve do kraja svoje vladavine.

Po svedočenju hroničara, Nemanja je rođen 1113. a umro 1199. Rođen je u Ribnici, blizu Duklje i bio je prvo kršten u rimokatoličkoj crkvi u mestu svog rođenja, ali je kasnije ponovo kršten u pravoslavnom hramu Svetih apostola u Rasu. Njegov otac zvao se Zavida i bio je jedan od provincijskih srpskih prinčeva sa sedištem u Duklji, sadašnjoj Podgorici u Crnoj Gori.

Posle Zavidine smrti, Nemanja je očevim testamentom nasledio najistočniju četvrt srpske kneževine, od Rasa do Niša. Ostala tri dela su nasledila njegova braća: Tihomir, Miroslav i Stracimir. Nemanju je brinula pocepanost srpskih teritorija. On je sanjao samo o srpskom narodu kao celini. Radi ostvarenja ovog svog ideala - ujedinjenja svih Srba u jednu državu, sposobnu da brani i omogući kulturni razvoj, Nemanja je imao da se uhvati u koštac i sa unutarnjim i sa spoljnim neprijateljima. Njegova unutarnja borba bila je uperena protiv nerazumevanja i uskogrudosti svoje braće i rodbine, a spoljna skoro sa svima svojim susedima, velikim i malim ... 

Mi nećemo ulaziti u detalje svih tih borbi, ali možemo reći da je on na kraju uspeo da stvori srpsku državu od Jadrana do Sofije i Pernika.

Nemanja je bio ratnik prve klase. I kao mnoge velike vojskovođe bio je veoma religiozan. Kad god bi između ratova imao odmora, zidao je crkve. Neke od njih su prava remek-dela. Kraljica njegovih zadužbina je Studenica. Ostale su: Đurđevi stupovi na reci Limu, Arhađel Mihailo u Skoplju, Sveti Pantelejmon u Nišu, Sveta Bogorodica i Sveti Nikola u Kostanici. A njegova darežljivost prema sirotinji i beznadežnima bila je dobro poznata i na Istoku i na Zapadu. Moćni ratnik svoje zemlje i milosrdni Božji čovek, takav beše Nemanja.

Kakve je utiske ostavio Nemanja na svoje savremenike? On je bio vrlo mudar čovek. Kada ga je vizantijski car Manojlo prvi put sreo u Nišu "bio je iznenađen mudrošću mladog čoveka". Dva uglednija istoričara su opisala Nemanju kao zatočenika u Carigradu. Evstatije je hvalio Manojlovu hrabrost "koji je uspeo da pokori ovaj veliki narod (Srbe) i njihovog proslavljenog vođu (Nemanju)". Onda produžuje: "Ja sam posmatrao Nemanju sa divljenjem; on je rastom veći nego što mu je priroda darivala, vrlo visok i lep čovek." I Manas, drugi istoričar, isto tako opisuje Nemanju kao silnog čoveka: "Varvarin, širokih ramena i lepog izgleda čovek, on je ukrasio carev trijumf."

Nemanja je, inače, bio oženjen Anom (potonjom monahinjom Anastasijom, opširnije čitajte u Zavičajniku, na stranama 28-29) sa kojom je imao tri sina Vukana, Stefana i Rastka i kćerke Vuku, Devu i Efimiju. Rastko je sa 15 godina pobegao na Atos. Mnogi smatraju da se iza ovog čina kriju racionalni politički razlozi čiji je cilj bio stvaranje samostalne srpske crkve. Godine 1196. Nemanja se povlači sa prestola. 

Zamonašio se i dobio je ime Simeon Mirotočivi. Upravu nad Raškom poverio je sinu Stefanu, dok je Zetu dao drugom sinu Vukanu. Sa najmlađim sinom sagradio je manastir Hilandar. Stefan Nemanja umro je u Hilandaru 1199. Prema verovanju, u trenutku kada je umro prostoriju u kojoj je bio obasjala je svetlost. 

Sledeće godine je kanonizovan. Njegove mošti su točile sveto miro, pa je zbog toga i nazvan Sveti Simeon Mirotočivi. Monah Sava je preneo njegove posmrtne ostatke 1208. godine u Rašku, da bi nad njima izmirio svoju stariju braću Stefana i Vukana koji su se borili za vlast. 

Njegove mošti se i danas nalaze u Studenici.